Powrót do wszystkich artykułówSąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 20/09, wskazał, iż termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne określa art. 118 k.c. Zgodnie z tym artykułem, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Zdaniem A. Jedlińskiego „roszczenie o świadczenie okresowe musi charakteryzować się następującymi cechami: przedmiotem świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo, w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych, spełnienie tych świadczeń następuje w określonych regularnych odstępach czasu, świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość” (A. Jedliński, Przedawnienie roszczeń [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, Warszawa 2012, s. 741-742). Z uwagi na fakt, że roszczenia przysługujące operatorowi wobec użytkownika tytułem opłaty abonamentowej i wynagrodzenia za połączenia telefoniczne mają charakter roszczeń o świadczenia okresowe, przedawniają się z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.
W powołanej uchwale Sąd Najwyższy uznał, że unormowanie Prawa telekomunikacyjnego dotyczące umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie jest pełne i nie można go porównywać do sposobu regulacji poszczególnych typów umów w kodeksie cywilnym; nie ma kompleksowego charakteru, gdyż omawia jedynie wybrane zagadnienia. W konsekwencji przyjął, że elementy istotne umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały wystarczająco uregulowane przez inne przepisy w rozumieniu art. 750 k.c., a więc przez Prawo telekomunikacyjne. Fakt prawnego uregulowania umów telekomunikacyjnych w Prawie telekomunikacyjnym oznacza, że do tych umów, choć są to umowy o świadczenie usług, nie mają zastosowania przepisy o zleceniu.
Podsumowując, Sąd Najwyższy przyjął, że umowa o usługi telefoniczne należy do kategorii umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wskutek czego nie ma do niej zastosowania odesłanie z art. 750 k.c., a w szczególności odesłanie do art. 751 k.c., który zawiera regulację terminów przedawnienia roszczeń
Stan prawny na dzień 14 grudnia 2012 r.
