Powrót do wszystkich artykułówZ dniem 7 października 2016 roku weszła w życie ustawa o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej. Jej podstawowym celem jest dostosowanie polskiego ustawodawstwa do wymogów prawa wspólnotowego. W niniejszym artykule opisane zostaną najważniejsze zmiany, jakie niesie ze sobą nowa ustawa oraz ich wpływ na sytuację uczestników obrotu gospodarczego.
Przyczyny wprowadzenia zmian
Nowa ustawa zastąpiła obowiązującą od 18 września 2001 roku ustawę o podpisie elektronicznym, która regulowała instytucje znakowania czasem i podpisu elektronicznego. Jej uchwalenie jest związane z wejściem w życie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania publicznego w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym (eIDAS), bezpośrednio obowiązującego w krajowym porządku prawnym od 1 lipca bieżącego roku. Celem ustawy jest stworzenie warunków do realizacji rozporządzenia głównie w zakresie harmonizacji przepisów, określenia obowiązków odpowiednich organów nadzoru, czy dostosowania terminologii.
Rozporządzenie eIDAS
Głównym założeniem rozporządzenia eIDAS jest ujednolicenie usług zaufania oraz umożliwienie wzajemnego rozpoznawania środków identyfikacji elektronicznej w krajach wspólnoty. Realizacja tego przedsięwzięcia ma służyć przede wszystkim budowaniu większego zaufania do transakcji elektronicznych, jak również rozwojowi e-handlu oraz e-biznesu w Unii Europejskiej. Dodatkowo, system wspólnej identyfikacji elektronicznej ma znaleźć zastosowanie w przypadku usług publicznych. Pozwoli to obywatelom państw członkowskich m.in. na sprawniejsze korzystanie z opieki medycznej poza granicami kraju zamieszkania, dzięki transgranicznemu dostępowi do dokumentacji medycznej.
Skutki wejścia w życie nowych przepisów
Wskutek obowiązywania ustawy o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej nie uległy zmianie aspekty techniczne oraz organizacyjne korzystania z podpisów. Działające dotychczas, w oparciu o uchyloną ustawę, centra certyfikacyjne będą funkcjonować w podobny sposób, a wydawane przez nie certyfikaty zachowają poprzednią strukturę i algorytmy.
Wejście w życie nowej ustawy nie powoduje również konieczności zakupu nowego certyfikatu kwalifikowanego. Wydane na mocy uchylonych przepisów zachowają swoją ważność zgodnie ze wskazanymi w nich okresami. Ustawa nie nakłada także obowiązku nabycia nowych kart lub zestawów do składania podpisów elektronicznych. W efekcie, każdy z podpisów powstały w oparciu o dotychczasowe urządzenia, bądź weryfikowany na podstawie dotychczasowych certyfikatów, posiada status kwalifikowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu nowych przepisów. Tym samym, wywiera skutek prawny równoważny podpisowi własnoręcznemu, a zarazem tożsamy z podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą kwalifikowanego certyfikatu w rozumieniu uchylonej ustawy o podpisie elektronicznym.
Podsumowanie
Należy zaznaczyć, że omawiana ustawa największy wpływ wywrze na stosowaną dotychczas terminologię. Jej głównym założeniem nie jest bowiem dokonywanie zmian w sposobie świadczenia usług elektronicznych, lecz ujednolicenie krajowych przepisów w stosunku do rozporządzenia eIDAS. Niemniej jednak, stanowi istotny element procesu, który w dalszej perspektywie przyczyni się do usunięcia barier formalnych w zakresie posługiwania się dokumentami, usprawniając jednocześnie obrót gospodarczy.
